Podjęcie bardzo wczesnej decyzji o uprawianiu konkretnego sportu może mieć wielorakie skutki. Oczywiście tym, do czego zachęcają trenerzy i właścicieli junorskich szkół sportowych czy akademii, to rozpoczęcie treningu jak najwcześniej. Naturalnie nie każdy młokos będzie w stanie szybko wejść na poziom mistrzowski, a z niektórzych trenujących nigdy nie zrodzi się zawodowy sportowiec – pewien odsetek utalentowanej młodzieży mającej predyspozycje, pozostający pod okiem trenera, jest w stanie zajść w sporcie profesjonalnym tym dalej, im wcześniej takie treningi się rozpoczną.
Nie ma tutaj znaczenia dysycplina – zarówno kick-boxing japoński jak i wioślarstwo, kolarstwo czy piłka nożna, mogą być trenowane już w szkołach podstawowych. Te bardzo często biorą na siebie cały ciężar oswajania swoich uczniów z różnymi dyscyplinami sportowymi, muszą jednak zawsze oglądać się na koszty prowadzenia danej sekcji, posiadaną kadrę i infrastrukturę, oraz zgodę rodziców. I w tym ostatnim aspekcie wciąż znajduje się wiele rzeczy, które powinny ulec poprawie. Brak zgody rodziców na kick-boxing japoński w szkole jest dość powszechnym konsensuem, który niestety niewiele ma wspólnego z duchem rozwoju, rywalizacji i racjonalności.
Oczywiście sporty walki, tak jak boks, mma czy kick-boxing japoński, słusznie lub niesłusznie – ale wrzucane są do tego samego worka, w którym znajdują się sporty nastawione na ostrą walkę wręcz. Obawa przed tym, że kick-boxing japoński może wywołać u dziecka wzrost agresywności lub dać mu mentalne i fizyczne środki do rozwiązywania konfliktów rówieśniczych za pomocą przemocy – są na tyle powszechne, co jednak niesłuszne. Nie od dzisiaj trenerzy sportów walki, w tym odpowiadający za kick-boxing japoński, razem z największymi autorytetami świata sportu, starają się przekonywać rodziców, że sporty walki raczej uczą pokory i szukania harmonijnych rozwiązań poza siłą fizyczną.
Przekonanie człowieka do tego, że w przypadku najpoważniejszych prób i testów, będzie w stanie całkowicie polegać na swiom fizycznym przygotowaniu, pozwala mu na uniknięcie fatalnego w skutku paraliżu decyzyjnego. Sporty walki uczą przede wszystkim umiejętności szybkiego i racjonalnego podejmowania decyzji, ale zmuszają do stosowania siły fizycznej tylko w ostateczności – w efekcie, poza matą, ringiem lub salą treningową, większość osób trenujących kick-boxing japoński lub karate, nie przejawia ani gotowości do stałego ścierania się z otoczeniem, ani potrzeby budowania atmosfery konfliktowej wokół siebie wyłącznie dla celów sprawdzenia się.
W rzeczywistości większość osób trenujących sporty walki lub zachęcających dzieci do takiej aktywności podkreśla, że wraz z regularnym treningiem siłowym buduje się w człowieku odpowiedni charakter – twardy, nieustępliwy, świadomy swoich słabych i mocnych stron. A ponieważ w sporcie, nawet amatorskim, nie da się wejść na żaden poziom, bez realnego poświęcenia swojego czasu i energi, regularne ćwiczenie i pokonywanie własnych granic uczy wytrwałości w dążeniu do zakładanych celów i szybko uczy, jak się nie poddawać i nie zniechącać, co w życiu młodych ludzi i dzieci ma kolosalną wartość edukacyjną.