Na przełomie dziejów rozwijały się sztuki walki, na całym świecie. Ale ze sztukami walki kojarzony jest daleki wschód. I nie ma się czemu dziwić – to właśnie tam rozwinęły się najbardziej wyrafinowane i zdumiewające formy. To w dalekiej Azji pojawił się klasztor Shaolin. Ale skupmy się na Japonii.
Jeżeli mówimy o japońskich sztukach walki – nie sposób pominąć jiu-jitsu. To bardzo ważny element historii sztuk walki, z niej wyszło judo, brazylijskie jiu-jitsu oraz wiele innych stylów. W pewnym stopniu jiu-jitsu wpłynęło na powstanie innej sztuki walki – Aikido.
Aikido to zdumiewająca swoją widowiskowością i finezją sztuka walki. Właściwie sztuka walki bez walki. Nazywa się ją tak dlatego ponieważ nie ma tam walki, jak w karate czy boksie. Aikido polega na rozwiązaniu konfliktu w sposób elegancki, a idealna sytuacja to taka, w której do konfrontacji w ogóle nie dojdzie.
Jak w ogóle powstała ta wyrafinowana, pełna gracji sztuka walki? Twórcą aikido był Morihei Ueshiba. Wybitny adept wschodnich sztuk walki. Zanim stworzył aikido trenował on wiele różnych sztuk walki. Młody Ueshiba trenował judo, różne odmiany jiu-jitsu, sumo. Największy wpływ na jego sztuki walki miało Daito-ryu Aikijujutsu. Tajemny styl samurajskiego rodu Takeda. Aikido jest jakby łagodniejszą i płynniejszą wersją Daito-ryu.
W aikido wykorzystywane są głównie rzuty i dźwignie. Oprócz tego bardzo ważne są pady, uniki i zejścia, a żeby dopomóc sobie w walce stosuje się atemi. W aikido nie stosuje się takich uderzeń jak w boksie. Ale występują w nim atemi – są to uderzenia pełniące funkcję pomocniczą. Wygląda to w sposób następujący : przeciwnik usiłuje nas chwycić, my wyprowadzamy cios po to, aby zaraz założyć mu dźwignię i go obalić. Podczas walki należy schodzić z linii ciosów i w dogodnym momencie założyć przeciwnikowi dźwignię.
Aikido jest widowiskowe – wie to każdy, kto widział pokaz. W aikido bardzo ważna jest umiejętność odpowiedniego padania. To zrozumiałe – trenujący ćwiczą techniki na sobie. Jeden jest atakujący – tori, a drugi broniący – uke. Broniący ma przechwycić atak, zastosować jedną z technik i powalić atakującego. Najwyższym jednak zwycięstwem jest uniknięcie walki.
W większości odmian aikido nie ma sparringów. Dzieje się tak dlatego, ponieważ twórca tej sztuki walki chciał wyeliminować chęć rywalizacji. Poza tym wskazane jest rozstrzygnięcie konfliktu bez walki. Co w wielu przypadkach się udaje. Techniki przydają się w ostateczności – kiedy mamy do czynienia z kimś naprawdę upartym. Istotą w aikido jest swoisty spryt. Wiele konfliktowych sytuacji można rozwiązać sposobem, sprytem. To jest istotne.
Aikido jest często krytykowane za nierealistyczny trening i długi czas nauki. Rzeczywiście – ta sztuka walki do opanowania jest bardzo trudna. Dla tych, którzy będą ją trenować przed długie lata. Jeżeli ktoś chce się nauczyć walczyć w ciągu 3-4 lat to powinien zapisać się na coś innego. Czy zapisać się na trening? Dobrze jest pochodzić z miesiąc i zdecydować. Jeśli się podoba – kontynuować, jeśli nie – to bez wahania szukać czegoś innego.